Kurmaca Anlatı

Kapıdan girip soluna döndüğünde koridorun sonunda kıpırdayan, büzülen, ürkekçe kendisine dönük duran şeklin gölgesi olduğuna -bir başkalığın ya da sözgelimi bir aynanın parlaklığının üzerinden değil de bulanık bir duvarda gördüğünde- inanmak istemedi.

Evinin penceresinden parkın azıcık bir kısmını görebilen adam, yalnızca savaşlardan haber aldıkça et yiyen, kar yağdıkça yemeğine tuz eken, uzak yerlerden telefon geldiğinde misafir de gelir diye eline bıçağıyla ekmeğini alan biri olacak.

Arzuları, istekleri, ruhu kütlesini terk etmesin diye dikişlerinden hayata kapanan koltuk, oturtulacak birini beklemekteydi.

Ki gereklilik, kasiyerin çocuğunun öldüğü yerde, aslında kurmak istediğim minyatür zen bahçesini elimden aldı.

Anahtarı bulamayınca bakışlarından yere dikildi. Kadınsa sabredemedi, kocaman gövdesiyle doldu, bunaltıcı kesinliği saç diplerini omuzlamış kanı şevklendi; sehpanın üzerine, kitapların, sayfaların arasına, ara vermeyen soluğuyla didik didik.

Kasanın altından adamın bağcıklarını çözdü. Bir dahakine, yine, kısa bir paketleme süresi, elleri ufak, bıkkın, paket kağıdı yaldızıyla dolu.

Kaldırımı aşabilsin diye tavanda biten pencerelerin yarısından çoğu sıva. Güneş içeri girdiğini kendine zor belli ediyor. Arada araba geçerse karanlık diyor tozlar, karanlık oluyor.

Sayıları, her şeyin, artıyor. Hızlı. Topuklu. Kösele. Adımlar, yumurtalar, bazıları düşüp kırılan, koku, üstüne basılanlar ve basanların özürleri, duvardan ona, aşağıya, evine.

Her sabahki gibi sabah, yükseklik, yakınlık, unutkanlık. Peçeteyi sağ eliyle uzattı, yan. Sağ eliyle aldı. İnsanların sol yanını hiç sevmedi.

Küreği köpeğin kafasına vurduklarında neredeyse tamamen sessizleşiyorlar. O taraftan tek duyulan kısa bir ciyaklama ve tok bir ezilme sesi.