Hayal Kurmayı Öğreneceğini Düşünüyor İnsan

Başka bir yığına daha yaklaşıyor. Bölge numarası 63636-6:2. Sıra numarası 646352737.

Etrafında ne varsa uzay boşluğuna dağılmış. Gemi enkazları, cesetler, parmaklar, kollar, kafalar ve daha bir sürü nereden koptuğu, hatta daha önce ne olduğu bile belli olmayan et parçaları…

Savaşın sonunda canlıların görevleri -ölmeleri, öldürmeleri, ağlamaları, panikleri, korkuları- bittiğinde uzaya salındılar.

Mor ve şişmiş bir kol çıkıyor karşısına. Dirseğin yukarısından kopmuş. Kör bir testereyle budanmış bir dalı veya yanlış yerden çekiştirildiği için hırpalanmış bir tavuk budunu andırıyor. Ucu dağlanmış. Yer yer yanıklar göze çarpıyor. Elin parçalanmış sırtından ve kopmuş baş parmaktan kemikler gözüküyor.

İyice yaklaşıp kıskaçlarıyla kola tutunuyor. Neredeyse aynı boydalar. Sırtında bir bölme açılıyor, içerisinden çıkan mekanik uzuv ucundaki cımbızla koldan bir parça kopardıktan sonra geri giriyor.

Bir an hiçbir şey olmuyor gibi.

Sonuçta kıskaçları olan ve anlaşıldığı kadarıyla içerisinden cımbız çıkarabilen, iki ufak motorlu, kutu gibi bir robot. Sessizce aldığı örneği veritabanıyla kıyaslıyor. Birazdan aynı kapak tekrar açılacak ve örnek uzaya bırakılacak.

Daha fazlasını beklememek gerek. Uzun süreli bir belleği bile yok. Oysaki böyle bir sıkıcı iş yüzünden hayal kurmayı öğreneceğini düşünüyor insan. Bir kısmını da hatırlayacağını.