İşlendiği An Cinayetler Daha Gerçekti

Dizlerinin üstünde, çocuğun boynundaki morluğa eğiliyor. Ağzından taşmış boyanın, bunca zaman sonraki çürümenin böyle yakınındayken yalnızca kendi terinin, ısınan plastiğin ve dezenfektanların kokusunu alabilmeyi yadırgıyor.

Çocuğun burnundan sarkan ayakkabı bağcığını çıkarmak istiyor; ama bu bütün düzeneği bozar.

Elindeki kumandanın tek bir düğmesi var, ona basınca çocuk kayboluyor. Oda mırıldıyor ve her yere yayılmış küçük delikler parlıyor, yer değiştiriyor.

İnsanın ölmeden önce şahit olması gereken şiddetin miktarını merak ediyor.

Karşısında, ortada, bir fanusun ve bir masanın camından geçip yere çarpmış adamın hologramı beliriyor. Birikmiş kanın dışında kalan cam parçalarının hepsi lekeli.

Düğmeye basıyor. İnsan ömrü, çok kalmamış olmalı.