Yazılar

Misafir. Kapıdan kırgınlıkları belli, küskünce girdilerse de adamın burkulan işaret parmağını uzakta tutmaya çalışarak sarılmaya devam etmesi, kemikli kollarıyla onun yuvarlak bedenini kendi zayıf ve güçsüz gövdesine bastırması vicdan azabını arttırıyor, suçu kendisine yüklemesine neden oluyordu.

Çalışma odası. Eve girişte, boyası yer yer dökülmüş, yeşil çerçeveli ve beyaz kanatlı dış kapının ağzından başlayan ahşap merdiven, yeniliği dışında alttakinden farkı olmayan diğer kapıya yükseliyor.

Kapıdan girip soluna döndüğünde koridorun sonunda kıpırdayan, büzülen, ürkekçe kendisine dönük duran şeklin gölgesi olduğuna -bir başkalığın ya da sözgelimi bir aynanın parlaklığının üzerinden değil de bulanık bir duvarda gördüğünde- inanmak istemedi.

Evinin penceresinden parkın azıcık bir kısmını görebilen adam, yalnızca savaşlardan haber aldıkça et yiyen, kar yağdıkça yemeğine tuz eken, uzak yerlerden telefon geldiğinde misafir de gelir diye eline bıçağıyla ekmeğini alan biri olacak.

Öğlen güneşten kamburum çıkmıştı; çünkü ağacın gölgesi düzgün düşmüyordu, yapraklıydı, tepemi örtemiyordu, sıcaklıyordum.

Adımlarımla uzayan koridorun her iki kapısından sadece birine numara verilmiş. Deneyince anlaşılıyor ki numaralılar kullanılabiliyor, o da kilitli değilse.

Çaydanlıkta kahve için su ısıtıyordum. Epey öncesi, belki bir yılı geçmiştir. Işığı yakmadan, hadi diyeyim ki olsa olsa bir şey yapıyorsam önümü göreyim diye koridorun ışığını yakıp, mutfak balkonunun kapısıyla perdelerini açarak otururdum ve üşüdüğümü hatırlamadığıma göre yazdı.

Sokak lambaları, salonun yatağımdan görünen köşesinin üst kısmını aydınlatamıyor. Özel bir neden olmadan, sadece açılarla ilgili bir rastlantı sonucu, sanırım.

Arzuları, istekleri, ruhu kütlesini terk etmesin diye dikişlerinden hayata kapanan koltuk, oturtulacak birini beklemekteydi.

Ki gereklilik, kasiyerin çocuğunun öldüğü yerde, aslında kurmak istediğim minyatür zen bahçesini elimden aldı.