Zaman Daralıyor, Dehşet

Son metroya yedi dakika kala bir koridordan, yürüyen merdivenden diğerine koşarken insanların istasyona değil, çıkışa doğru gittiğini gördükçe telaşlanıyor, çantasından bozuk paralarını ararken elleri titriyordu.

Geç kalacaktı. Eve gidemezse onu da diğer insanlardan sanacaklardı ya da gerçekten diğer insanlardan biri olup sabaha kadar bazen bağırarak sokak sokak yürümesi, bazen sessizce bir köşede oturması gerekecekti. Aklına ilk defa değişik fikirler gelecekti. Dalgınlaşacağı için kendisini tehlikeye sokacaktı. Kimse onu utandırarak ne düşündüğünü sormayacaktı; ama o ne gerekiyorsa söyleyecekti.

Ter içinde jeton otomatına ulaştığında üç dakikası kalmıştı.

İlk bir lirasını attığında diğer taraftan koşan insanları duydu. İkinci bir liradaysa otomatın arkasındaki köşeden bir genç ve peşinden onu kovalayan dört adam fırladı. Üçüncü bir lirada metro, istasyona yanaştı. İki dakika erken. Genci yere yıktılar.

Attığı paranın ve alabileceği jetonun miktarını onayladığında otomatın deliğinden önce bir balon dışarı itildi, ardından bir çocuğun gözleri gelip deliğe dayandı. Balon yükseldi, kafasının hizasına gelince durdu. Her yer et parçaları…

Adamlardan biri ona bakıyordu.